Pomiędzy Indiami i Australią

Stało się dla mnie jasne, że jeszcze trochę tutaj zostanę. Jeszcze trochę i będę mogła nawet pomyśleć o tak zwanym “pobycie na stałe” w kraju po drugiej stronie świata – Australii.

Pamiętam nasz niepokój o to, czy w ogóle uda mi się tutaj dostać. Wizę turystyczną pisaliśmy w Indiach, w gościnnej części  (tylko tam mieliśmy dostęp do Internetu) jednego z wielu hotelików w przepięknym Jaisalmer. Jego właściciel należał do grupy tych dumnych  kupców,  którzy od lat zamieszkują „Złote Miasto” ciesząc się dobrobytem płynącym najpierw z handlu a potem z turystyki.  

Teraz obserwował  nas z podejrzliwością  ze swojej małej kuchni. Wstawał, żeby zrobić coś zupełnie niepotrzebnego i siadał za moment na kuchennym krześle, a każdy jego ruch miał w sobie tyle siły, że wybijał nas z transu wystukiwania kolejnych informacji do wizowego formularza. Był wysokim, mocnej budowy  mężczyzną, a jego naturalny wyraz twarzy przypominał kogoś, kogo można spotkać w ciemnej alejce.  Ubrany w zżółkłą, przepoconą podkoszulkę bez rękawów i przepasany białym ręcznikiem sprawiał wrażenie nieobliczalnego, więc musieliśmy się mieć na wzajem na oku.

W końcu nie wytrzymał  i podszedł do nas.  Pochylił się nad kanapą i nie dając nam przestrzeni do oddechu zapytał rozkazująco - Kiedy jedziecie na wielbłądy?  -Byliśmy na safari w Bikanerze – odpowiedziałam i dopiero potem uświadomiłam sobie, że to jeszcze bardziej go zaniepokoiło. - A do miasta? - dodał podwyższonym tonem, jakby chciał nas wyrzucić z jego hotelu. Nie miałam śmiałości tłumaczyć czegokolwiek i z nadzieją patrzyłam na B. - Piszemy wizę do Australii, chcemy tam jechać z Indii, to dużo pracy, dużo do opisania.

Właściciel czekał na dalsze wyjaśnienia nie tracąc nic a nic z zaciętości swojego wzroku. - Musimy opisać wszystko, kogo odwiedzimy, kiedy, gdzie zostaniemy, podać dane moich rodziców, naszych przyjaciół  i datę biletu powrotnego – B. rzeczowo wyjaśniał - dużo pracy i nie możemy się pomylić, musimy to skończyć dzisiaj. - Kiedy idziecie do miasta? -  zapytał jeszcze raz i zdaliśmy sobie sprawę, że nie mieści mu się w głowie to, że ktoś mógłby całe popołudnie spędzić na kanapie przy płatnym internecie, zamiast podziwiać atrakcje Jaisalmer. Było to na tyle dziwne, że podejrzane, więc dodałam łagodnie - Może wieczorem jak już wyślemy wizę to  pójdziemy na spacer, a może wcześnie rano? Odsunął się od nas nieco i powoli zniknął w drugim pomieszczeniu - Chcecie coś jeść? - zapytał ostrym tonem. Popatrzyliśmy z wdzięcznością na przymknięte drzwi do kuchni. - Dwie masala chai i dwa tosty z serem z yaka, jeśli można.

Podróż z Indii do Australii jest doświadczeniem jedynym w swoim rodzaju. Podróż, w której od jednego z najbardziej zaludnionych krajów  świata (390 ludzi na kilometr kwadratowy) poznaję ten najmniej zaludniony (3 ludzi na kilometr kwadratowy), od jednego z najbiedniejszych do najlepiej prosperujących na całym świecie. Przejście pomiędzy nimi jest doświadczeniem skrajnym, bo jak objąć, zrozumieć, zaakceptować różnice wynikające z przypadkowości? Jak ułożyć w głowie widok dziecka, z żebrami wystającymi desperacko spod cienkiej skóry, bawiącego się na ulicy z pełnym uśmiechem zadowolenia na twarzy, a potem widok dziecka,  które dostaje ogromną ilość prezentów pod choinkę i rozrzuca z radością kolorowy papier krzycząc,  że to wszystko jego, że nie można tego dotknąć?



Jestem wdzięczna, niezwykle wdzięczna za możliwość tych doświadczeń: za zamkniętą ludźmi przestrzeń Indii i oszałamiająco piękną pustkę Australii, za święte krowy i soczyste wołowe steki, za dobrych ludzi, których spotkałam w tych obu krajach i cudowną wolność od zgubnej próby zrozumienia tego świata jako całości.