Trzy razy bosko, czyli jeden dzień w Sydney.

Perspektywa przejechania 300 kilometrów o poranku, żeby przejechać je z powrotem wieczorem wydawała mi się kiedyś niepoważną. Musieliśmy wyjechać przed szóstą rano, żeby dojechać na 9.30 do Sydney na egzamin B. Po godzinie jazdy mgła powoli uniosła się nad otaczającymi nas łąkami i właśnie minęliśmy znak Goulburn. Mieszka tam znajomy z pracy B., który codziennie dojeżdża stąd do Canberry – to zaledwie 100 kilometrów, czyli godzina jazdy. Trasa do Sydney zajmuje trzy godziny (czyli 300 km w jedna stronę). Bosko!

Korki przy wjeździe do stolicy są ogromne. Nie jesteśmy do nich przyzwyczajeni, bo w Canberze ruch płynie. Przejechaliśmy przez dwa płatne odcinki drogi poruszając się wolniej niż na piechotę i w końcu z braku miejsc parkingowych wjechaliśmy do podziemnego parkingu. Zaparkowaliśmy tam na kilka godzin za $17 na taryfie dla rannych ptaszków. Na całe szczęście nie musimy rozważać kupna miesięcznej karty, która kosztuje 400 dolarów, co na polskie daje jakieś 1100 złotych za miesiąc parkowania!

B. ruszył w swoją stronę, a ja  miałam nieco czasu, żeby zgubić się w mieście. Szłam na oślep pomiędzy wysokimi wieżowcami, brakowało mi tu słońca, ale zachwycała pełna życia  różnorodność - fascynujące  ruchome płótno niekończących się kroków. Ogrom zapachów: od dymu papierosów przez perfumy mijających mnie ludzi do cudownego aromatu kawy nasilającego się podczas brunchu - czyli połączenia breakfast+lunch.    Odkryciem dnia była maszyna z klapkami. Ot wrzucasz 20/30 dolarów i wyskakuje ci para klapek jak batonik. Thongs albo pluggers, bo tak je tu nazywają, ma każdy Australijczyk. Ja też już nie wyobrażam sobie życia bez chociaż jednej pary. Esencja australijskości jest zaraźliwa.

Wstąpiłam do Kościoła św. Marii. Tak mało jest w Australii takich budynków. Nigdy nie spodziewałam się, że będę tęsknić architekturą miast europejskich i oto stoję wewnątrz kościoła z potrzeby poczucia Europy. Wysokie, neogotyckie sklepienie i pomarańczowe światło przebijające przez witraże przyniosło wspomnienia. Skręciłam w prawo, żeby zaszyć się w zacienionym kącie Archikatedry, ale był już zajęty przez śpiącego mężczyznę. Jego toboły służyły za poduszkę, a rzeźbiona długa ława pozwalała mu wyciągnąć  wygodnie nogi. Co za boskie miejsce na drzemkę! Sprawdziłam lewą stronę, ktorą zajmowało wejście do katakumb i podwyższenie, na którym leżał kolejny meżczyzna, niemal symetrycznie do swojego towarzysza z drugiej strony. Był to pomnik poległego żołnieża. Symetria konsekwencji i przyczyny.

Po południu wybraliśmy się promem zobaczyć pólnocną stronę Sydney z jej pięknymi zatokami. Miejsce tak ciche i odmienne od Central Business District  - biznesowej części miasta, że gdyby nie widok na nie, zapomniałabym gdzie jestem.  

Spacerowaliśmy przez dwie godziny szlakiem spacerowym. Przyjemne słońce i ciepło, którego tak brakuje o tej porze roku w Canberze rozchodziło się po moim ciele. Na jednym z pomostów siedział samotnie mężczyzna w swoim rozkładanym krzesełku i łowił ryby. Jego sylwetka wyglądała tak nierealistycznie w tle ogromnych budynków. Razem byli piękni. Stary człowiek, wieżowce i morze. Mój tata lubi łowić ryby. Jeśli kiedyś zamieszkamy z Sydney to dopilnuję, żeby tym razem było to rodzinne zdjęcie.

Przed powrotem do Canberry B. chciał pokazać mi swoją ukochaną knajpkę. Uwielbia egzotyczne jedzenie, więc przeszliśmy się nieco po mieście i dotarliśmy to niewielkiego wgłębienia w ścianie, które było pełne ludzi. Ściśnięte w kącie 2 ławy, 2 malutkie stoliki wystawione na ulicę, nieco miejsca na gotowanie i tajscy kucharze. Tyle potrzeba, żeby stworzyć rajski posiłek. Miejsce nazywa się Mała Satang Thai i znajduje sie na  Quay Street pomiędzy Central Station i Chinatown. Genialnie smakowite jedzenie na dużym talerzu za $7.50! Bosko! Szczęśliwcy mieszkający w Sydney, bo zapewnie znają takich dziur kilka i gotowanie jest tu sprawą względną. Tajskie danie na obiad teraz czas na deser. Moje ukochane Rotiboy, czyli cieplutka maślana buleczka z kawo podobnym lekko chrupiącym wierzchem. Jadłam je pierwszy raz w Malezji i od tego czasu z szaleństwem w oczach poszukuje ich gdziekolwiek jestem. Znalazłam też przepis na nie na jednym z blogów (http://www.houseofannie.com/rotiboy-mexican-coffee-bun-recipe/) i tłumaczę go poniżej.   

Bułeczki Rotiboy

Składniki na kawową masę

200 g miękkiego masła
160 g cukru pudru
3 lekko ubite jajka
2 łyżki kawy rozpuszczonej w  1 łyżeczce wody
odrobina zmiękczonego cynamonu
200 g mąki

Wykonanie:

Ubić masło i cukier dopóki mikstura jest jasna i puszysta. Dodawać powoli jajka i dalej ubijać. Dodać kawę rozpuszczoną w wodzie. Przesiać miąkę do mikstury i wymeszać delikatnie. Schłodzić w lodówce.

Składniki na bułkę:

500 g mąki chlebowej

20 g mleka w proszku

75 g cukru pudru

6 g soli

8 g dorożdzy w proszku

1 lekko ubite jajko

270 g wody

60 g miękkiego masła

Wykonanie:

Zmieszać mąkę, mleko w proszku, cukier I sól w mikserze na małej prędkosci prze minutę. Dodać drożdze, jajko i wodę.Wymieszać na małej prędkosci pzez minute i na sredniej przez 8 minut. Dodać masło I miksować pzez 5 min dopóki gładki I elastyczne. Uformowac kulki ważąca około 55 gram i odstawić na 10 min.Rozplaszczyć je I włozyc do środka 10 g kawałek masła. Ufromować kulki z masłem wśrodki I ułóż na blaszcze, pozwól żeby urosły przez 45 min. Rozgrzać kuchenkę do 200 C.  Nałożyć łyżeczką kawową miksture do rekawa do wyciskania I pokryć bułeczkę masą tworząc spiralę.  Piec przez 12 – 15 min aż będą nieco brązowe. Usunąć z blachy i  podawać ciepłe.

Miało być trzy razy, ale będzie czwarty: smakują bosko!

Kliknij, żeby zobaczyć więcej zdjeć z naszej galerii :) 

Więcej

Galeria z jednodniowej wycieczki do Sydney

Zapraszam do obejrzenia galerii za naszej jedniodniowej wizyty z Sydney :)

Więcej

Sydney

Pierwsze 24 godziny w Australii były przedziwnym doświaczeniem. B. prowadził mnie przez ulice jednego ze swoich ulubionych miast. Po raz pierwszy mógł pozkazać mi jego dom. Ja patrzyłam. Wokoło stare budynki, nowe budynki, szkalne budynki, różnorodność ludzi, restauracje, czysto, trochę ciasno. Na tyle mogłam sobie wtedy pozwolić. Nadal bardzo zanurzona byłam w rzeczywistość Indii, w jej dzikość tak pociągająco realną i nieobliczalną, skrajną, że przycięte równo trawniki nie chciały w żaden sposób przykleić się do mojej głowy. Nie mogłam zrozumieć zachwytu nad szkłem i stalą, kiedy jeszcze parę dni temu indyjski kurz oblepiał moje stopy.

Kiedy B. zapytał co o tym miejscu sądzę, bez myślenia odpowiedziałam, że jest jak w Anglii. Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał, Jego prawa brew uniosła się nieznacznie (lewej nie potrafi unieść), co znaczyło, że jest źle. Wtedy jeszcze nieświadoma całej historii Australii i jej różnorodności przyrównałam ją do moich przeżyć z czasów, kiedy pracowałam jako kelnerka w jednej z brytyjskich pizzerii. Efektem tamtych doświadczeń była alergia do wszystkiego, co jest uporządkowane, przystrzyżone i zaprojektowane dla efektu. Nie wiele już mówiłam tego dnia, bo tak bardzo nie chciałam go urazić, ale to jedno porówanie wypomina mi do teraz, kiedy zachwycam się wyjątkowością Australii.

Sydney było dla mnie szokiem z wielu powodów: czyste, zadbane, bez zapachu, uporządkowane, bogate aż do przesady i diabelnie drogie z mnóstwem niepotrzebych rzeczy takich jak: pięć rodzajów dżemików zapakowanych w pięć różnych ocieni papierowych kartoników z pięcioma bajecznymi nazwami. Co?! Komu to potrzebne, dla kogo to wszystko, kiedy tam parędziesiąt godzin temu był piach i brud i śmiech i kurz.

Z tego zamieszania w mojej głowie przylgnęłam też do pewnej butelki wody. Kupiliśmy ją za 3 dolary, co przeliczając na polską walutę daje około 8 złotych za butelkę. Ta sama butleka wody w Indiach kosztowałaby nas 10 rupii, czyli 50 groszy. Oto matematycznie obliczany dowód na nieobliczalność  świata.  Jak chciałam tak mam. I na co mi to wszystko?. Nawarzyłam sobie, to teraz muszę wypić. Wszystkie klisze językowe prawiły mi morały. To była bardzo wartościowa butleka i  przyssałam się do niej  i nie potrafiłam nigdzie zostawić. Płynęła z nami statkiem po wybrzeżu, była przy Operze zaraz koło mojej nogi, oglądałam z nią niesamowite instalacje w Muzeum Sztuki Współczesnej, szłam na spacer wzdłuż  chodniczków od plaż Bondi do Coogee, razem z nią karmiłam przepięknie Ibisy w ogrodzie botanicznym. Ona trzymała moje zagubienie. Wtedy zobaczyłam jedną z rzeźb w parku i coś mi poruszyło się w środku.

Była to zbudowana z kamieni struktura na kształt wydmy czy fali. Wychodziła z ziemi tysiącem okrągłych kamieni jak kroplami wody czy ziankami piasku. W jej środkowej części znajdował się symbol utworzony z ciemniejszych kamieni – prostota piękna i monumentalna. To, co mnie jednak najbardziej do niej przyciągnęło to kontrast jaki tworzyła ze szkalnymi biurowcami w tle. Kontrast, który miałam w sobie przez ten cały czas, wyraził się w krajobrazie. Poczułam się zrozumiania, szczęśliwa i wreszcie na miejscu.

Po powrocie do hotelu zaczęłam czytać o Wurrungwuri, bo tak nazywa się całość instalacji autorstwa Nowozelandczyka Chrisa Bootha. Nazwa pochodzi z języka aborygeńskiego i oznacza "Tę stronę – tę stronę wody". Całość powstała z zamysłem celebracji i uszanowania ziemi, z której się wyłania i ludzi, którzy żyli  na niej od tysiącleci. Część, która zachwyciła mnie, zbudowana jest z ponach 16 tysięcy kwarcowych kamieni o średnicy około 10 cm nanizanych na stalową konstrukcję. W jej  wschodniej stronie artysta umieścił niewielkie wejście przystosowane dla małych nietoperzy, które już zagnieździły się wewnątrz. Symbol znajdujący się na konstrukcji to pradawny znak pochodzący z czasów Śnienia. Booth otrzymał pozwolenie na jego użycie od Starca Allana Maddena – tradycyjnego przywódcy plemienia. Oryginał symbolu znajduje się na Tarczy Sydney – świętym przedmiocie pierwszych Australijczyków, którą można zobaczyć w tutejszym Muzeum Narodowym.

Wszystko to brzmiało jak magia. Jakiś nowy świat otworzył się na mnie za swoimi prawami, słowami i sprzecznościami. Fascynacja. Wystarczyło wejść do środka i skusić się na buteleczkę z napisem "Wypij mnie" i pomniejszać się i powiększać, żeby iść dalej. 

Więcej